Και τα μυαλά στα κάγκελα

Προφανώς και η συμπεριφορά των παιδιών κάτι λέει για το ήθος τους και την αγωγή τους, για τους γονείς τους  και τους δασκάλους τους. Ο Δημοσιογράφος (υπάρχει άρθρο που αναφέρεται σε αυτόν έτσι ακριβώς) θεώρησε ότι η συγκεκριμένη πράξη συγκεκριμένου παιδιού (να περάσει στην παρέλαση μουτζώνοντας τους επίσημους) λέει κάτι για γονείς για τους δασκάλους του. Μόνο που το συγκεκριμένο παιδί αποδείχθηκε πολύ δύσκολη περίπτωση: δεν ταιριάζει με κανένα στερεότυπο καθώς είναι μαθητής του νυχτερινού, δουλεύει μπογιατζής, έχει 15 αδέλφια. Αυτή ακριβώς η απάντηση, η υπεράσπιση με προσωπικά στοιχεία δείχνει ότι γίνεται δίκη. Δεν συζητάμε για το φαινόμενο αλλά δικάζουμε την πράξη και υπερασπίζουμε τον κατηγόρουμενο. Εξ αρχής αυτή ήταν η πρόθεση γιατί κάθε μεμονωμένη πράξη ενός άγνωστου ανθρώπου, εκτός συμφραζομένων, δεν αρκεί για να μιλήσουμε για τους γονείς του. Δεν φτάνει: τι σημαίνει άραγε ένας μαντράχαλος που πετάει μπουκάλια και κάνει κριτική στους άλλους για μια μούτζα; Τι λέει αυτό για τους γονείς του;

Τι σημαίνει ότι δεν καταφέραμε να τυπώσουμε σχολικά βιβλία; Και τι έγινε  για αυτό; Όχι για τα βιβλία αυτής της χρονιάς αλλά για να μην ξαναγίνει κάτι τέτοιο; Και γιατί δεν μας αποασχόλησε καθόλου πως και με ποιο τρόπο δεν θα έχουμε ξανά το ίδιο πρόβλημα;

Πόσο καιρό χρειάζομαι να κάνω το taxis να δουλέψει; Αν κάνω το taxis να δουλέψει θα μου πει κανείς μπράβο ή θα πρέπει να αλλάξω χώρα; 

Τι κάνουμε όταν φτάνουμε στα τα περσινά προβλήματα και την ανικανότητα να τα λύσουμε; Και τι λέει αυτό για το ήθος μας, την κριτική μας ικανότητα και την λογική μας σκέψη;