Είναι δύσκολο να γράφεις εκτός κι αν θέλει (κι αυτό) τρόπο, κι όχι κόπο.
Τα τελευταία δύο χρόνια έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τον κόσμο. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι κάτι τέτοιο δεν είναι φανερό κι αρκετό. Απ' όσους γνωρίζω, καθένας ξεχωριστά έχει αλλάξει αλλά η τελική συνισταμένη μοιάζει να είναι μία από τα ίδια. Σαν να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε, σαν να ντρεπόμαστε ο ένας τον άλλον, σαν να είμαστε στον αυτόματο πιλότο: ζοριζόμαστε λίγο αλλά θα επανέλθουμε στην προτεραία πορεία.
Οι καλύτεροι όλων είναι οι πολιτικοί μας που διαρκώς και με αυτοθυσία μας σώζουν. Τώρα που το σκέφτομαι από παλιά οι πολιτικοί μας έσωζαν: από τον κομμουνισμό, την επάρατο, από τους άλλους που εποφθαλμιούσαν τα υπάρχοντά μας και τ' άπαρτα ψηλά βουνά μας.
Νομίζω ότι χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα παραδεχτούν συγκεκριμένα, αναλυτικά και με λεπτομέρεια τα λάθη τους πριν να αναλάβουν να μας σώσουν από αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου