Ανήθικη νομιμότητα

Το ένα μάτι στην πιθανότητα ενός ευρωομολόγου. Το άλλο μάτι τι να πρωτοκοιτάξει ...

Ένας βουλευτής που έβγαλε τα λεφτά του έξω είναι το θέμα ή όλη η Βουλή που μπορεί να αδικοπραγεί (δυνητικά έστω) αλλά τα αδικήματα να παραγράφονται σε μερικούς μήνες;

Δύο χρόνια αυξάνουμε τους φόρους αντί να αυξάνουμε τους φορολογούμενους. Αιφνιδίως μπαίνουν φυλακή κάτι τελειωμένοι για οφειλές φπα εκατομμύριων. Και πως έφτασαν τα χρέη σε εκατομμύρια και δεν το πήρε κανείς χαμπάρι μέχρι τώρα;

Να φέρουμε λογιστές απ' έξω να ξεκινήσουν πόθεν έσχες στους εφοριακούς κι όσοι την βγάλουν καθαρή να αρχίσουν παρόμοιους ελέγχους στους υπόλοιπους. Όχι σε κάποιους συγκεκριμένα, δεν θ' αρχίσουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο, αλλά παίρνουμε την ημερομηνία γέννησης του προέδρου δημοκρατίας κι ελέγχουμε όσους αρχίζει το αφμ τους από τα ίδια ψηφία.

Με κομμένη την ανάσα

Η επιλογή ανάμεσα στο κακό και το χειρότερο είναι εύκολη μόνο αν συμφωνήσουμε ποιό είναι ποιό. Και για ποιούς.

Αν τα κόμματά μας εκτιμούσαν την συζήτηση και τον διάλογο θα τον χρησιμοποιούσαν και στο εσωτερικό τους πριν διαμορφώσουν ή αιφνιδίως αλλάξουν τις θέσεις τους.

Όσο θα βασιζόμαστε στις εμπνεύσεις του αρχηγού και στους πιστούς οπαδούς που εφευρίσκουν επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν τις νέες θέσεις (για να γλείψουν εκεί που έφτυναν) δεν πρόκειται να πάμε πουθενά, ούτε να λύσουμε κανένα πρόβλημα επειδή ακριβώς αυτή η στάση είναι το πρόβλημα. Αν προς στιγμή σου φαίνεται να συμφωνείς με αυτό ή εκείνο είναι μια ψευδαίσθηση, ασύμπτωτες ευθείες της μεταπολιτευτικής παιδικής χαράς.

Ρίξαμε την μπάλα στην απέναντι μεγάλη περιοχή έχοντας βάλει στοίχημα τη ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας.

Τα μυστήρια της Ελλάδας

Από τον πατέρα μου έχω κληρονομιά την προσεκτική διαχείριση των οικονομικών που ουσιαστικά σημαίνει την προσεκτική διαχείριση των δανείων. Πολύ προσεκτική αντιμετώπιση όχι του πως και τι ξοδεύουμε από αυτά που έχουμε αλλά του δανεισμού και της πίστωσης· όχι το βερεσέ από τον μπακάλη, που κι αυτό δεν πρέπει να ξεφύγει, αλλά για τα λεφτά που δεν έχουμε και βρίσκουμε με δάνεια και πιστωτικές κάρτες, και οι τόκοι να τρέχουν: οι τόκοι που τρέχουν πάντα σε φτάνουν.

Κι όλοι όσοι είχαμε μια παρόμοια προσεκτική αντιμετώπιση στα οικονομικά μας δεν δείξαμε ποτέ το ίδιο ενδιαφέρον για τα οικονομικά της πατρίδας. Ο πατέρας μου θυμάμαι τραγουδούσε : τι μυστήρια πούχει η Ελλάδα, δάνεια παίρνει, φράγκο δεν δίνει .... (ο στίχος δεν είναι ακριβώς έτσι αλλά εγώ έτσι το θυμάμαι, με αυτή την μικρή παραλλαγή). Δεν είχαμε, ο καθένας προσωπικά και όλοι μαζί ως κοινωνία το ίδιο ενδιαφέρον και τον ίδιο φόβο για τα δάνεια της πατρίδας. Μπορεί να ξεσηκώθηκε θύελλα για το συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης ή το ποιός σηκώνει την σημαία αλλά δεν υπήρξε το ίδιο ενδιαφέρον (όχι σώνει και καλά από τους ίδιους ανθρώπους) για το τι και πως δανείζεται η πατρίδα. Ακόμα κι όταν ο τότε υπουργός οικονομικών πήρε το μαξιλαράκι (που λήγει τον επόμενο μήνα) και πάλι δεν δείξαμε το ενδιαφέρον και τον φόβο που αντιστοιχούσε στην σοβαρότητα της κατάστασης.

Οι διαδοχικές χρεωκοπίες της Ελλάδας, 1827, 1843, 1893, 1932, δεν μας άφησαν κανένα φόβο, δεν έμαθαν απολύτως τίποτα, στον καθένα ξεχωριστά και σε όλους μαζί, σαν κοινωνία· ξέρουμε ελάχιστα πράγματα για τις χρεωκοπίες της ελλάδας, πόσο μάλλον ότι παρά τις χρεωκοπίες τα λεφτά τα έχουμε πληρώσει, κι αυτά τα μάθαμε  τώρα τελευταία. Αντί λοιπόν να έχουμε μια ελάχιστη κοινή εικόνα για το οικονομικό παρελθόν της χώρας μας, έχουμε πρόχειρο το τραγουδάκι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει για να διώχνει τους φόβους και τις δύσκολες σκέψεις.

Οι Έλληνες όμως πεθαίνουν.